ZARUDZIE

Bardzo długi czerwcowy dzień chylił się ku końcowi, przed wejściem do pałacu stała odkryta landara z rozsunięta budą. Konie nie były do niej zaprzęgnięte. Za pojazdem stał wielki wasąg wypełniony po brzegi kuframi i koszami, też bez koni. Wasąg miłą jechać jako pierwszy i być stale na czele przed powozem Eweliny. Odjazd miał nastąpić kolo północy, zmiana koni czekała w Wasylkowie i Kremeńczugu, wszystko było dopięte na ostatni guzik. Mały salon usytuowany za jadalnią miał dwoje gości, pannę Florentynę oraz pana Chwaliboga. Panna Florentyna miała być towarzyszką Eweliny podczas długiej podróży. Ewelina płakała cały dzień, mimo że jechała do męża, na Sybir to było jej bardzo ciężko, rozdarta była jak mało kiedy. A i nikt nie mógł jej ukojenia dać żadnego.