SUBLOKATORKA

Nasza sublokatorka znalazła mnie dopiero po wojnie. Podczas powstania warszawskiego na bardzo długie tygodni e zniknęła mi z oczu i  szczerze, to przez pewien czas martwiłam się o to,  co się z nią dzieje. I teraz , gdy stanęła w moich drzwiach, ze swym radosnym uśmiechem na ustach, w podniszczonym palcie i zdartych trzewikach, uściskałam ją z całej siły i zaprowadziłam do kuchni, żeby się pożywiła. W końcu tyle zawdzięczamy tej kobiecie, ja i cała nasza rodzina. Pomogła nam w czasie trwania bitew, nie bacząc na to, że sama może zostać schwyta i wywieziona do któregoś z obozów. Ta kobieta była tak dobra, a teraz potrzebowała pomocy, i postanowiłam zrobić wszystko, aby znalazła ja u mnie.