ROK 1794 OSTATNI SEJM

Wszyscy stali dookoła wpatrzeni w niego, zasłuchani i przejęci tak głęboko, że nie sposób było im w jakikolwiek sposób przeszkodzić. Gdy mówił, jego głos był niczym miód dla pszczół, ciepły, słodki i taki miły. W pewnej chwili zaczął spacerować powolnym krokiem po komnacie, tutaj też wszystkie oczy skierowane były w jego stronę. Rozstępowali się przed nim , czekając jak żebracy na chociaż jedno spojrzenie skierowane tylko do nich, na jeden gest, na jedno słowo. A on chodził z zamkniętymi oczyma, ale widział wszystko, trzymał ich wszystkich w swej mocy i niemiał zamiaru puścić. Dobrze wiedział, że tak jak oni tak i on jest od nich zależny. Aby dokonała się rzecz potrzebował wielu wiernych, i mimo że ta gromada tutaj była bardzo liczna, to ciągle było mu mało i mało. Przeto cały czas przywoływał nowych zgromadzonych.