Początki kultu relikwii na Zachodzie

Teksty publikowane w II tomie serii "Akme. Źródła starożytne" to łacińskie świadectwa jednego z najciekawszych zjawisk religijnych późnego antyku – kultu relikwii. Fenomen ten, nieobecny w pierwszych wiekach chrześcijaństwa, raczej wybuchł, niż rozwinął się w połowie IV stulecia. W ciągu jednego zaledwie pokolenia w całym basenie Morza Śródziemnego szczątki świętych, najpierw męczenników, potem mnichów i biskupów, zaczęto traktować jako źródło mocy cudotwórczej, która wypędza demony, leczy choroby i pozwala poznać przyszłość. Relikwie stały się celem pielgrzymek i obiektem pożądania. Przenoszono je do nowych miejsc, rozdzielano, kupowano i wykradano.

Ambroży z Mediolanu, Augustyn z Hippony, Wiktrycjusz z Rouen, Hieronim ze Strydonu, Paulin z Noli, których pisma zamieszczono w tym zbiorze, należeli do najwybitniejszych ludzi Kościoła Zachodniego swoich czasów. Niemal wszyscy urodzili się w świecie, w którym szczątki zmarłych darzono wprawdzie szacunkiem, ale trzymano się od nich z daleka. Za ich życia i przy ich udziale, nastąpiła wielka przemiana, gorąco popierana przez ludzi prostych i wykształconych, choć tu i ówdzie odzywały się głosy protestu...