PANTELEJMON ROMANÓW

Postanowili wziąść ślub, jednak wcześniej musieli sprzedać swój narzeczeński posag w skład którego wchodziły weneckie puchary i starożytne świeczniki. Ona poza swoją ogromną pięknością i wielkimi ufnymi oczyma, odznaczała się taką sama naiwnością, kierowała się w życiu tym co wpoili jej przodkowie, zawsze rano i wieczorem zawierzała swe życie Bogu. On natomiast mimo swego młodego, bo zaledwie dwudziestoletniego żywota, zdołał zrozumieć jak trudne potrafi być życie i co musi robić, aby być zwycięzcą. Był człowiekiem niezwykle praktycznym, trzeźwym i pozytywnie nastawionym do wszelkich planów, a ponad wszystko robił zawsze to, co odróżniało go od jego środowiska. Dla postronnego obserwatora niezwykle trudne było odgadnięcie tego, co przyczyniło się do połączenia tej dwójki. Może to przywiązanie od wczesnego dzieciństwa, bo przecież tyle czasu się znali. A może ona potrzebowała tak silnego i zaradnego mężczyzny jakim był on. A może to on potrzebował kogoś kim mógłby się opiekować i o kogo się troszczyć. Jedynym warunkiem było postanowienie, że ciało swe odda narzeczonemu dopiero po ślubie.