NAD PRYPECIĄ, DAWNO TEMU

Od kiedy pamiętam nasz Ojciec był kimś  kogo mało widzieliśmy, trochę ważniejszy od niań, jednak mniej ważny ni mam, która właściwie była z nami zawsze. Przy tacie należało się powstrzymać od wszelkich wygłupów i błazeństw, ponieważ mógł to odebrać źle, w zasadzie zawsze tak to odbierał. Był surowy i pełen dyscypliny, umiał krzyknąć i ustawić nas „pod ścianą”, a my czuliśmy przed nim niesamowity respekt. Ale Tatko nasz mimo tego wszystkiego był też naszą ostoją, naszym wzorem, chociaż sam powiedział, że nie każe nikomu siebie naśladować. Że każdy winien iść w świat wedle własnego widzimisię. Człowiek ten z jednej strony surowy niczym wypalona dopiero co w piecu cegła, a z drugiej słodki jak plaster miodu z barci.