MAGICZNY PAPIEREK

Profesor Wielowieyski, dyrektor zakładu dla nerwowo chorych, niecierpliwił się bardzo. Co chwila spoglądając na zegarek, wędrował od otwartych drzwi gabinetu do okna, z którego widać było park, bramę wyjazdową oraz fragment drogi; oczekiwany samochód nie pojawił się jednak na horyzoncie. Do holu wbiegła młoda kobieta z walizką w ręku była dość wysoka, smukła, długonoga; ciemne lśniące włosy spadały jej na ramiona, błękitne oczy ocienione długimi podwiniętymi rzęsami patrzyły na świat zachłannie i z nadzieją.