LOS CZŁOWIEKA

Pierwsza powojenna wiosna nad górnym Donem była wyjątkowo raptowna i natarczywa. W końcu marca powiały od Morza Azowskiego ciepłe wiatry i już po dwóch dniach do czysta obnażały się piaski na lewym brzegu Donu, wzdęły zawalone śniegiem wąwozy i jary, stepowe rzeczki rozsadziwszy lody wezbrały wściekle i drogi stały się prawie nie do przebycia. O tej nieprzychylnej porze roztopów musiałem pojechać do Stanicy Bukanowskiej.