LEŚNE MORZE

Deszcz ustał, jak spadł – z nagła. Gwałtowny i ciepły nie grał jednak w smugach kolorami tęczy i pyłku kwiatowego, nie był tym razem deszczem barwnym jak inne ulewy czerwcowe w Mandżurii. Wiatr dmący zza gór, od Morza Żółtego, niósł chmury zwałami ciężkimi, nie do przebłysku. Słońce znikło bez żadnego znaku nad zachodnią sopką, nurtu Mutanciangu nie rozelśnił księżyc i noc, zapadająca z wolna w półcienie, półszmery leśne, zeszła na tajgę nie wiadomo kiedy, nie bardzo nawet inna niż dzień.