JOSEPH CONRAD DZIEŁO NR. – 22 KORSARZ

Gdy załoga, a raczej zbieranina obdartusów z piekła rodem, twardych niczym stal i wygłodniałych jak sfora wilków, wyszła na pokład aby zacząć zwijać żagle, Peyrol zaczął bacznie obserwować brzeg. Wzdłuż całego nabrzeża zgromadził się potężny tłum ludzi, który chciał zobaczyć nowoprzybyłych marynarzy. Szczególną uwagę starszego kanoniera przykuli ludzie w czerwonych czapkach, jak łatwo było się domyśleć byli to rewolucjoniści, których uważał za leni i nierobów skorych do przechwałek.  Tym razem miał stanąć twarzą w twarz z mieszkańcami stałego lądu, którzy to chełpili się swoimi ewolucjonistycznymi upodobaniami. Peyrol obserwował ich długo i uważnie, skinął do marynarzy aby przygotowali się do zejścia na lad, a sam udał się do kajuty, aby jak to twierdził, przygotować się do powitania z ludnością cywilną zamieszkującą to jakże urokliwe miejsce. Ogolił się starannie, przywdział najbielszą z koszul, krótką kurtkę, białe spodnie, na głowę nasunął kapelusz i kazał się wieść do nadbrzeża. Tymczasem tłum nabierał na sile…