JOSEPH CONRAD DZIEŁO NR. – 20 OCALENIE

Wiatr ustał, wiec mały statek, który znajdował się zaledwie o kilka mil od Carimaty posunął się przez całe popołudnie zaledwie o pół mili. Na morzu panowała cisza, nieprzenikliwa, tępa, spokojna, martwa cisza, która mogła doprowadzić do szału. Wszędzie dookoła, gdzie tylko ludzie oko sięgnęło panował bezruch, nic się nie ruszało ani na wodzie, ani na niebie, ani na ziemi. Statek tkwił spokojnie i prosto między dwoma wyspami, zupełnie tak jakby stał tam od zawsze, a nic niebyło w stanie zakłócić mu spokoju. Sternik stał przy kole gotowy obrócić nim gdy tylko wiatr na to pozwoli, lecz sam dobrze wiedział, że tylko z łaską boską może się to udać. Poza nim na pokładzie znajdował się jeszcze jeden człowiek, młody oficer, który pełnił wartę przy krawędzi rufówki.