GREK ZORBA

W owych czasach zajmowałem się domokrążstwem w Macedonii, ale zamiast zapłaty za towary brałem  jedzenie, które później sprzedawałem dwa razy drożej, niż było warte.  Bez względu na to, gdzie mnie ciemna noc zastała, zawsze wiedziałem, gdzie się zatrzymać. Bo w każdej wiosce znajdowała się wdowa, która okazał wędrowcowi dobre serce i udzieliła gościny. Zazwyczaj dawałem jej szpulkę nici, grzebień albo chusteczkę, wszystko naturalnie czarne przez wzgląd na żałobę. Później kładłem się z nią do łóżka. I gdyby nie to, że Kreta znowu ruszyła na wojnę, tak właśnie dalej wyglądałoby moje życie.  Spojrzałem na Greka Zorbę, który miał bardzo nieodgadniony wyraz twarzy, gdy skończyłem opowiadać mu moją historię(…)