EUGENIUSZ ONIEGIN

Panicza ojca wsie zastawił, uczciwie służąc w długach tkwił, trzy huczne bale na rok sprawił, aż spłukał się – i gotów był. Sam los Eugeniusza chronił: Madame go pilnowała, po niej Monsieur o edukację dbał. Chłopaczek wdzięk i werwę miał. Monsieur l’Abbe, Francuzik biedny, by uczeń nie przemęczył się, żartami zbywał lekcje swe. Nie prawił kazań niepotrzebnych, za zbytkami czasem prztyczka dał i na spacer chłopca brał. A gdy młodzieńcze dni namiętne przyniosły z sobą burzę krwi, nadzieje i zadumy smętne – L’Abbemu pokazano drzwi. Dorwał się młody do swobody, fryzura – krzyk ostatniej mody. Dandysa londyńskiego strój. Tak w życie wszedł Oniegin mój.