DZIENNIK 1961-1966

W końcu mogę mówić wyraźnie, bez skrępowania – on umarł. Pozwólcie zatem, że po raz kolejny powtórzę z rozkoszą : jak on mnie sobą zasilał, jak mnie rozbudował. W swoim życiu wielu różnych ludzi spotkałem, ale nikt z nich nie był taki jak Bruno. Nikt nie potrafił obdarować mnie  taka hojnością za moje artystyczne dzieła, takim nieukrywanym podziwem dla moich prac. Nikt tak gorąco nie składał mi poklasku, nie chuchał tak na każdą moją myśl. Nie pamiętam aby Bruno kiedykolwiek okazał się dla mnie zły, złośliwy, słodyczą mnie karmił całe życie. Gdy dałem mu jeszcze niewydane dzieło Ferdydurke rzekła że raczej powinienem wrócić do mojej fantastyki z Pamiętników z okresu dojrzewania.