DZIEŁA

Absolutna cisza zapadła na korytarzu. Nawet najcichszy szmer nie dochodził z sali, nic niebyło słychać, ani turkotu kół. Jednak każdy czuł, że karoce zbliżają się powoli, że lada chwila podjadą na przedsionek, że ich podroż z Zabałkańskiego Prospektu dobiegnie końca. Piotr Rozłucki siedział w ławce wyprostowany niczym struna, twarz i zresztą całe ciało miał nieruchome, a jego oczy spoczywały na taflach posadzki, na wywoskowanym drewnie. Gdy w końcu podniósł oczy, zrobił to bardzo niechętnie, tak jakby z przemocą. Spojrzał przed siebie, twarz mu stężała, mógł wystraszyć każdego, jednak nie miał takiego zamiaru. Po prostu chciał się uwolnić z tego miejsca. Odejść jak najdalej, jak najszybciej bez możliwości spotykanie się z tymi ludźmi.