CZAS W PIEKLE

Gdy zaczęło świtać, a słonce wdzierało się do jamy omijając bambusowe pręty, zaczęło znowu padać. Powoli, później trochę mocniej, aż w końcu deszcz przerodził się w potworną nawałnicę, na którą nie było mocnych. Egan schował się w kącie, nie był on miłośnikiem deszczu, więc wolał przeczekać w bezpiecznej pozycji, o ile w ogóle mógł mówić o czymś takim jak bezpieczna pozycja dla jeńca. Skulony, z dłońmi włożonymi pod pachy, ramionami przyciśniętymi do ciała, usiłował się rozgrzewać. Było to bardzo trudne, zważywszy na ulewę, która szalała za oknem, a i w środku robiło się mokro. Był więźniem, którego obdarto z resztek przyzwoitości, a i ubrania też zabrano. Pozostawili tylko maskującą bluzę i spodnie.