CZARNA BANDERA

Sobota była dniem wolnym od pracy, więc wszyscy wyruszyli po południu na podmiejskie błonia  nad Skaldę. W miejscu tym wędrowny cyrk rozbił swoje obozowisko. Mieli czas aby zapoznać się zwierzakami, podkarmić wielbłądy, słonie i zebry, a następnie zasiedli na widowni okalającej arenę cyrkową i przyglądali się podniebnym ewolucją linoskoczków i akrobatów, woltyżerce, zabawnym cyrkowym pajacom i wszystkim innym atrakcją, które były dostępne. Razem z dość pokaźnym tłumem opuścili namiot cyrkowy sporo czasu po zmroku, w tym momencie sypnął śnieg, widoczność była znikoma. Szczęściem kilkoro ludzi idących przodem uzbroiło się w latarki stajenne i oświetlali drogę reszcie. Wesoły tłum zmierzał do bram miasta, które były jeszcze otwarte, więc nie śpieszyli się za bardzo. Umijali sobie czas rubasznymi piosenkami i obrzucali się śniegiem.