TRZY DIAMENTY

Wieczór należał do tych ciepłych i cichych, dookoła roznosił się niesamowity zapach bzu, a z oddali widać było Szarego, który kroczył drogą. Był sam, wracał ze wzgórza gdzie najlepiej udawało mu się uporządkować wszystkie swoje myśli i zastanowić się nad swoim losem. Nieopodal widać było światło, pochodziło ono z bramy szkolnej, gdzie słychać było jeszcze donośny gwar i śmiechy dzieci. Chłopi stali koło sklepu i pili piwo prosto z butelek, zaczepiali przechodzące kobiety i żartowali z Dudziakową. Mąż Dudziakowej – Kazimierz Dudziak rozmawiał z kierowcą ciężarówki, a na rękach trzymał małą, na oko dwuletnią dziewczynkę. Była to córeczka Dudziaków.